به گزارش بانگ اقصاد به نقل از گیل فام، در حاشیه بازدید وزیر کشور از محل دفن زباله سراوان که با حضور و مسؤولان محلی برگزار شد مردم منطقه به بیان مشکلات خود پرداختند. مردم سراوان با گلایه از وعدههای داده شده، گفتند که ما از شنیدن وعده و وعید بی هوده خسته شده ایم چرا که سلامتی روح و جسم ما و خانواده های این منطقه که ۸۰ شهید را در راه آرمان های انقلاب تقدیم کردند تحت شعاع قرار داده است.
سراوان در ۳۵ کیلومتری شهرستان رشت چهارهزار نفر جمعیت دارد و از سال ۶۲ زباله ۱۳ شهر استان درست جایی در دو کیلومتری این روستا تخلیه میشود.
این سایت از رشت ۱۸ کیلومتر فاصله دارد. جایی که به لوندفیل مشهور شده. نه تنها مردم سراوان در این باره گلایه دارند که فعالان محیط زیست هم به این شیوه بدوی انباشت زباله بارها اعتراض کردهاند. چون معتقدند شیرابه زبالهها تالاب انزلی و آب دریا را هم آلوده کرده و وضعیت اقلیمی منطقه را تغییر داده است. کوه زباله سراوان ۹۸ متر ارتفاع دارد. درحالی که گفته میشود مرتفعترین درخت در گیلان ۳۵ متر بلندی دارد.
مردم سراوان برای اعتراض به این وضعیت شورایی محلی تشکیل دادهاند. شورایی متشکل از ۵ نمایندهای که برای رایزنی با مسئولان و پیگیری مطالبات مردم سراوان پیشقدم شدهاند. مرتضی رجبپور یکی از ۵ نماینده محلی است که در گفتوگو با ما میگوید:«به ما قول دادند ظرف دو سال به این فاجعه انسانی پایان دهند. به ما وعده دادند در لاکان دستگاه زباله سوز بگذارند. ما همان موقع گفتیم وعدهتان بیهوده نباشد. نباید بگویید ارز و دلار گران شد، نتوانستیم دستگاه زباله سوز بخریم. حالا میگویند سه سال دیگر زمان میخواهیم. آخر شما بگویید ما چطور باورشان کنیم؟۵۰ نفر از مسئولان استان دو سال پیش تفاهمنامه امضا کردند حالا چطور میتوانند زیر قولشان بزنند؟»
رجبپور ۲۷ سال ساکن سراوان بوده: «هیچ آسیبی بالاتراز آسیب جانی نیست در همین دو سه سال اخیر ما بارها آسیب جانی داشتهایم. آب آشامیدنی سراوان به خاطر شیرابهها آلوده شده. شیرابهها خیلی راحت وارد سفرههای آب زیر زمینی میشوند. همین شیرابه وارد تالاب و دریای انزلی هم میشود و آب را آلوده میکند. من خودم آب آشامیدنی را برای آزمایش بردم آنها هم تأکید کردند خطرناک است. مسئولان بیایند آزمایش کنند. بیایند دوری در روستا بزنند تا بفهمند چقدر از ما بیمار هستیم. ما بهار و تابستان نمیتوانیم دقیقهای در خانه را باز بگذاریم. بوی گند خفهات میکند.»
اما شیوع بیماری و بوی زباله تنها مشکل مردم سراوان نیست. مردم میگویند روستایی که در کنار جنگلهای هیرکانی قرار دارد اما آبرویش رفته و هیچکس حاضر نیست با آنها معامله کند. یکی از اهالی میگوید: «بارها زمین و خانهام را برای فروش گذاشتم اما کسی پیدا نمیشود بخرد. تا مشتری میآید میگوید این بو برای چیست؟ وقتی میگویم از سایت زباله است میرود و پشت سرش را هم نگاه نمیکند. میدانید ما سراوانیها از قبل آگاهتر شدهایم، دیگر میدانیم چه بلایی سرمان آمده. دیگر مسأله مرگ و زندگی ما مطرح است.»
حمیدرضا درودیان، عضو انجمن بوم بانان لاهیجان و استاد دانشگاه هم میگوید: «در جنگل به بدویترین و سنتیترین شکل ممکن دپوی زباله درست کردهاند و جهت باد طوری است که اهالی را کلافه و روستا را پر از مگس و پشه کرده. الان مردم تموشل لاهیجان هم همین مشکلات را دارند و مگس و شیرابه زبالهها کلافهشان کرده. مردم سراوان تاکنون خیلی صبوری کردهاند. برخی از مردم حتی معتقدند زبالههای بیمارستانی هم گاهی بیخطرسازی نشده، رها میشوند. هرچند مسئولان وزارت بهداشت میگویند زبالهها بیخطرسازی میشوند.»
او تأکید میکند: «این شکل انباشت زباله کاملاً بدوی است و بهخاطر حجم بالای زبالهها امکان تفکیک هم وجود ندارد و فقط امحای آنها چاره کار است با شروع هر بارندگی شیرابهها سرازیر میشود و داستانی میسازد. تنها راه حل این مشکل نیروگاه زباله است که اداره محیط زیست هم اجازه تأسیس نیروگاه را در نزدیکی شهر رشت نمیدهد. شهرداری تنها کاری که برای سراوان میکند سمپاشی روستاست که این کار خسارت بارتر است.»
انتهای پیام/