شاید جالب است بدانیم که، ضریب پیشرفت یک کشور را بر مبنای کارهای دولت در نظر نمی گیرند بلکه بر مبنای مشارکت مردم در نظر می‌گیرند. هرچقدر مشارکت مردم بیشتر باشد یعنی اعتماد بیشتری به آن مجموعه و علاقه بیشتری به پیشرفت کشور دارند و در آن مشارکت می‌کنند.
بد نیست که روی کشورهای اسکاندیناوی که شادترین کشورهای دنیا هستند مروری داشته باشیم. اگر شادبودن به آنها اطلاق می شود به معنای آن نیست که این ها از صبح تا شب قه قه می زنند، به این معناست که دغدغه های آن ها کم است. این ضریب پیشرفتگی که نشان دهنده بالندگی یک جامعه است یعنی هرچقدر مردم یک کشور مشارکت بیشتری در امور آن کشور داشته باشند بالابودن ضریب پیشرفتگی را نشان می دهد.
هر گامی که در راه توسعه برداشته میشود، باید با همراهی مردم باشد؛ چون مشارکت و همراهی مردم باعث میشود که خواسته های آنها به اهداف و اهداف، به عمل تبدیل شوند.
مهم نیست در کارهای خیر و مشارکتی برای بخش های مختلف از ساخت بیمارستان و مدرسه گرفته تا ساخت کتابخانه باشد یا در حوزه ای دیگر.
مهم این است که این فضا ایجاد شود. ما هر چقدر تصدی گری دولت در یک امر، چه درمان و جاده سازی و چه مدرسه سازی و آموزش را کمتر کنیم، نشان دهنده بالندگی و پیشرفته تر شدن کشور است.
آنچه مسلم است، این است که اگر جامعه ای می خواهد توسعه و پیشرفت کند و به آرمان های انسانی خود برسد، لازمه آن داشتن شهروندانی با نشاط و شاداب است و زمانی می تواند به کمال نشاط اجتماعی رسید که تمامی آحاد مردم با نشاط و شاداب باشند.
جامعه شاداب و با نشاط می تواند به اهداف مهم در حوزه های مختلف سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و... دست یابد و تصمیم گیران جامعه همواره می توانند از آن به عنوان یک فرصت بهینه استفاده نمایند.
عوامل و متغیرهای زیادی بر نشاط اجتماعی تأثیرگذارند که یکی از این عوامل، مشارکت اجتماعی افراد در امور جامعه است.
ما حداقل هزاران شرکت و موسسه و سازمان بزرگ داریم که باید به مسولیت اجتماعی خود عمل کنند و وفادار باشند و متاسفانه تعداد کمی از آن ها وفادار هستند. این نشان می دهد که در این زمینه ما عملکرد مناسبی را نداشته ایم و شاید یکی از دلایل آن گمگشتگی است. یعنی واقعا اگر ما می خواهیم کمک کنیم کجا باید برویم این مسئولیت اجتماعی خود را انجام دهیم.
هرچقدر این مسئولیت اجتماعی را بتوانیم از طریق شرکت ها و برندها توسعه دهیم طبیعتا جلوتر گام بر می داریم. اینکه هرکس، کجا و در چه حوزه ای حرکت کند مهم نیست، مهم این است که این حس خوب در جامعه جاری باشد.
زمانی که در خیابان هستید ترمز بزنید بگذارید عابری رد شود، حس خوب را گسترش می دهیم و این حس خوب بعضی وقت ها جای خالی اش احساس می شود.
در یک کلام میتوانیم این گونه عنوان کنیم که، مسئولیت اجتماعی و مشارکت مان را در جامعه به هر شکلی با روند مثبت انجام دهیم و منتظر قانون و بخشنامه و دولت نباشیم.
امیدوارم روزی به جای صفحه حوادث روزنامه ها و سایت های خبری، صفحه کارهای خوب داشته باشیم و تنها یک دوره گذرا به دیوار مهربانی ختم نشود.
مریم همتی – کارشناس ارشد مطالعات رسانه
روابط عمومی سازمان رفاه، خدمات و مشارکت های اجتماعی شهرداری تهران